Thursday 9 June 2011

Ένα καλά κρυμμένο αχ

Έχεις προσέξει αλήθεια ποτέ πως το Άρωμα και το Χρώμα διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα; (Τώρα ξέρω ότι σκέφτεσαι πως και η ..βρώμα έχει ακριβώς το ίδιο χαρακτηριστικό, αλλά σταμάτα να με διακόπτεις κι άκου!) Ε, και; Και τι μ' αυτό; θα με ρωτήσεις. Τίποτα, έτσι μου 'ρθε.

Αλλά μετά μου 'ρθε κι αυτό: πως έχουν κι άλλο ένα κοινό οι δυο λεξούλες, πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό...

Πάνε και κρύβονται σ' ένα μέρος του μυαλού -ή ..μήπως δεν είναι καν εκεί;...- από όπου είναι σχεδόν αδύνατον να τα ανασύρεις. Για προσπάθησε να θυμηθείς ακριβώς πώς μύριζε ..το πρώτο κέικ που σου πέτυχε ποτέ, εκείνη τη στιγμή που έβγαινε από το φούρνο κι εσύ χοροπηδούσες από ενθουσιασμό, ή ..τι χρώμα είχε το Μπούρτζι στη Σκιάθο, όταν έπεφτε ο ήλιος εκείνο το απόγευμα, πριν 10 χρόνια... Όχι όχι, μην κλέβεις! Μην ψάξεις να βρεις πού στο καλό τις έχεις τις καταραμένες τις φωτογραφίες. (Εξάλλου... ποιος σου είπε πως κι αυτές λένε την αλήθεια;... Για σκέψου... Είναι το ίδιο χρώμα αυτό που σου δείχνουν οι πολύτιμες φωτογραφιες σου μ' αυτό που εκείνη την ώρα ρουφούσες με όλη σου την ψυχή, να μην το ξεχάσεις ποτέ; Xα.. Bλέπεις;...).

Τώρα μου απογοητεύτηκες... Πως όλη η προσπάθεια να κρατήσεις μέσα σου, και να μην τ' αφήσεις ποτέ χρώματα κι αρώματα να ξεθωριάσουν, έχει πάει άκλαυτη, σου έχουν γλιστρήσει σαν την άμμο μέσα απ' τα δάχτυλα.. Αχ, μη μου βιάζεσαι, όχι: όχι μόνο δεν έχουν χαθεί, αλλά αυτές οι δυο άτιμες λέξεις, που μονάχα ένα γραμματάκι τις ξεχωρίζει, όταν κάνουν τον κόπο και μπουν μέσα μας, δε βγαίνουν με τίποτα. Πρόσεξες καθόλου τι έγραφε πιο πάνω ή τζάμπα τα λέω; Αδύνατον να τα ανασύρεις. Αυτό όμως δε σημαίνει, γλυκέ μου φίλε, πως δεν ξεπετιούνται από εκεί μέσα, όσο βαθιά και να έχουν χωθεί, με το έτσι θέλω, όποτε τους έρθει, τόσο απλά και ξαφνικά.

Κι εσύ

...μένεις εκεί, κοκκαλωμένος, να προσπαθείς να καταλάβεις από πού ήρθε αυτή η μυρωδιά που σε γύρισε στην κουζίνα της μαμάς σου, όταν έφτιαχνε το αγαπημένο σου φαγητό. Τότε που πήγαινες και τη ρωτούσες συνέχεια αν αργεί ακόμα το φαΐ, και σου δινε ένα φιλί, όχι μάτια μου, σε λίγο τρώμε.

...εκεί που δουλεύεις, κι είσαι μές στα νεύρα στο γραφείο, βρίσκεσαι στην αγκαλιά της πρώτης σου αγάπης, τις στιγμές λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, πόσο σ' άρεσε αυτή η μυρωδιά, θυμάσαι; (Και βέβαια θυμάσαι... τι ρωτάω.. κι ας σου εξηγήσει κάποιος πώς, διάολε, σου ήρθε τώρα αυτό! Δεν είναι ώρα για ονειροπολήσεις! ..Ή μήπως είναι;..)

...κοιτάς ξαφνικά κατά πάνω και βλέπεις μια φευγαλέα αντανάκλαση σ' ένα τζάμι, και βρίσκεσαι ξανα εκεί, στο σπίτι των φοιτητικών σου χρόνων, όταν έπεφτε το φως στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα ένα πολύ συγκεκριμένο μαγιάτικο απόγευμα. Ναι... αυτό ακριβώς το χρώμα είχε... Τότε που χαμογελούσες, γιατί τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από εκείνη τη στιγμή, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όλα τ' άλλα κι όλοι οι άλλοι μπορούσαν να πάνε να κόψουν το λαιμό τους.

 ...βρίσκεσαι για ένα κουτσουρεμένο δευτερόλεπτο να κοιτάς την κοπέλα που περνάει μ' αυτό το τυρκουαζ μαντίλι στα μαλλιά και ν' αναρωτιέσαι πού στο καλό το χεις ξαναδει αυτό ακριβώς το χρώμα: και το δευτερόλεπτο φεύγει κι αφήνει πίσω του πεντακάθαρα ένα βραχιολάκι που φορούσες στο πόδι και που έχεις χάσει κάτι χρόνια... (έχασες; για θυμήσου καλύτερα... μήπως στην πραγματικότητα το ξ-έχασες, έτσι, σαν τελευταίο δώρο, για να μείνει πίσω κάτι από σένα, εκεί που πριν ήσουν εσύ; Και τι ν' απόγινε άραγε;..)

Απ' όλα τα πράγματα που στοιβάχτηκαν ποτέ στο κεφαλάκι σου, χρώματα κι αρώματα έχουν μπει εκεί μέσα για τα καλά... να αντιστέκονται στο χρόνο, να κουβαλάνε και να σου θυμίζουν την αλήθεια σου, έτσι, ύπουλα ύπουλα, όποτε αυτά το αποφασίζουν.  Σ' αρέσει δε σ' αρέσει (αλλά... κατά βάθος σ' αρέσει, έτσι δεν είναι;). Να σου θυμίζουν τις στιγμές που σε όρισαν.

(Αλλά, έι, μην μπεις καν στον κόπο να τις ψάξεις από μόνος σου αυτές τις στιγμές: όπως με όλα τα πράγματα που κρύβουν έστω ένα κομματάκι ουσία μέσα τους, you don't find them, they find you.)