Error 211.0

Κι εκεί που ταξιδεύεις σε μια υπέροχη, άγνωστη θάλασσα,
χτυπάει ξαφνικά η καταιγίδα. Αέρας κόντρα απ' τους λίγους.
Και ξέρεις πως η μόνη ελπίδα να σώσεις το πλοίο σου απ' τη δίνη,
είναι να βουτήξεις στη θάλασσα.
Να μην κρατηθείς απ' αυτό, να μην το βυθίσεις.
Να βρεις τη δύναμη να ταξιδέψεις χωρίς αυτό.
Μην τον φοβάσαι τον καιρό, κολύμπα μόνο.
Να σκέφτεσαι τα τρία Έψιλον, που δε βούλιαξαν.
Κι ένα Άλφα, που θα μένει μέσα σου, όπου κι αν σε βγάλει ο καιρός.

Να λοιπόν που η βολτούλα σου σ' έβγαλε ακριβώς πάνω στον Τοίχο!
Σόρρυ, τεχνικό σφάλμα...

(Κι αν αναρωτιέσαι τι πάει να πει "τεχνικό σφάλμα",
ε, μάτια μου, κάποιες, ακόμα πιο σπάνιες, φορές,
τεχνικό σφάλμα πάει να πει πως...

...απ' τα δύο έγιν' ένα κι αυτό το φως δεν δύει...)

Σκοτάδι...

...απ' αυτό που σε τυλίγει, σε αγκαλιάζει... που σε κάνει να θες να βουλιάξεις και να αφεθείς εκεί, στην παγωμένη του ηρεμία... Να κλείσεις τ' αυτιά σου στα χέρια σου και να σφαλίσεις τα μάτια, να μην ξέρεις, να μη θυμάσαι, να... λείψεις για μια στιγμή απ' τη ζωή σου...

Αλλά αυτό που σε πνίγει πιο πολύ, που κλείνει τα πνευμόνια σου και σου κόβει την ανάσα... είναι ένα γαμημένο ερώτημα: τι σκατά άνθρωπος είμαι;...

Cloudchasing

Γράψε! Γράψε! ούρλιαζε η φωνή μέσα μου. Μα... εδώ, στη μέση του πουθενά, δεν έχω τίποτα μαζί μου, ούτε χαρτί ούτε μολύβι, απάντησα. Δεν πειράζει, κράτα μέσα σου σφιχτά το πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή, κλείστο στην ψυχή σου, και μόλις βρεις έστω ένα κομματάκι χαρτί, κάτσε και γράψε!

Οκ, θα το κάνω, υποσχέθηκα σιωπηλά. 

Εύκολο το 'χεις όμως ρε συ; Να μεταβολίσεις τέτοια ομορφιά; Πού στο καλό να βρεις τα λόγια για να την βγάλεις από μέσα σου και να ..θυμίζει έστω λίγο αυτό που μπήκε;

Και φτάνει κάποια στιγμή η ανάγκη σου να είναι τόση που να σε πονάει. Να σε πονάει που τα λόγια είναι φτωχά, γαμώτο, είναι μικρά, είναι λίγα για να μιλήσουν για κάτι τέτοιο. Έχει εικοσιτέσσερα μόνο γράμματα η αλφαβήτα και πώς να κλείσεις εκεί μέσα την απεραντοσύνη του κόσμου; Ψάχνεις τρόπο, αλλάζεις γλώσσα, αλλά ξάφνου όλες οι γλώσσες είναι ξένες.

Έλα γαμώτο, ξεκίνα από κάπου, ήρθε πάλι η φωνή. Πιάσου, βρες μια κλωστίτσα και τ' άλλα θα έρθουν μόνα τους. Να, ορίστε, έχεις κιόλας πίσω σου λίγες γραμμές. Συνέχισε, μην κοιτάς πίσω, αφέσου ρε! Δεν είναι λόγια, είναι μελωδία, είναι ζωγραφιά. Κι αν δεν μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό, τραγούδα το. Ζωγράφισέ το. Τις έχεις τις μπογιές σου, ξύπνα επιτέλους. Διώξε το φόβο κι αφέσου.

Ναι, ξέρω, είναι δύσκολο. Είναι στ' αλήθεια δύσκολο να εξηγήσεις πώς είναι να κυνηγάς ένα σύννεφο, απόγευμα ψηλά σ' ένα βουνό, κι ο ήλιος να παίζει με την ψυχή σου ένα παιχνίδι που έμοιαζε να 'ναι γνωστό από πάντα κι εντελώς καινούριο την ίδια στιγμή.

Με τι λόγια να μιλήσεις για το δέος; Πως να περιγράψεις τη στιγμή που.. μίκρυνες μπροστά σ' όλο αυτό, μέχρι που έγινες μια κουκκίδα; Κι όλα γύρω σε πήραν στην αγκαλιά τους, σ' έναν άγνωστο χορό, υπέροχο, και σε μεθούσε κάθε σου ανάσα; Πώς να μιλήσεις γι' αυτό το φως, όταν και τα μάτια σου τα ίδια δεν πίστευαν αυτό που σου έλεγαν; (Έι, δεν σε γέλασαν τα μάτια σου, θυμήσου... Θυμήσου τι είπατε...)

Ναι, μπορεί και να 'χες δίκιο τελικά... Δε φτάνουν οι λέξεις, για να περιγράψεις αυτό που έζησες. Αλλά πες αλήθεια: δε νιώθεις πολύ καλύτερα τώρα;