Monday 14 November 2011

The mirror (and no mask...)

Η απόλυτη Ειλικρίνεια. Από αυτόν δεν μπορείς να κρυφτείς και, μεταξύ μας, γιατί να το κάνεις; Τι να κρύψεις, ρε, απ' τον καθρέφτη σου; Λες και δεν ξέρει, καλύτερα κι από σένα, τι βλέπεις.

Κάθε σημάδι, μαζί με την ιστορία του. Κάθε τι που κρύβεις προσεκτικά απ' τον κόσμο. Το καλό -και το κακό- σου προφίλ, μαζί με το ανφάς που ποτέ δε συμπάθησες ιδιαίτερα -και που όλο και κάποιο σχόλιο που άκουσες κάποτε, σε μια άλλη ζωή, σ' έκανε να το αντιπαθήσεις ακόμα περισσότερο. Το φως και το σκοτάδι σου. Όλο.
Σ' έχει δει.

Με τα ρούχα που διάλεξες ειδικά για εκείνο το βράδυ.
Με τις πυτζάμες που θα έκαναν και τη μάνα σου να βάλει τα γέλια.
Γυμνή.
Με τα μάτια πασαλειμμένα απ' το κλάμα.
Όταν πρωτοφόρεσες τα σκουλαρίκια που αγόρασες σ' ένα υπαίθριο παζάρι στο Βερολίνο.
Ένα πρωί που ξύπνησες σε κακό χάλι απ' το χανγκόβερ.
Με τα λίγα ή τα περισσότερα κιλά που έχασες -και ξαναπήρες.
Μια μέρα που ένιωθες ξαφνικά τόσο όμορφη -και μιαν άλλη, που ήθελες να κρύψεις το πρόσωπό σου απ' τον κόσμο.
Ένα βράδυ που σηκώθηκες κάθιδρη απ' τους εφιάλτες -κι ένα άλλο, που κοιμόσουν ήρεμη μέχρι το πρωί.

Σ' έχει δει, στην πιο ακατέργαστη μορφή σου.
Και σέβεται τη μοναξιά σου, αλλά ..μόλις απλώνεις το χέρι σου, ένα άλλο χέρι έρχεται να το συναντήσει. Και σου ανταποδίδει το χαμόγελό σου κάθε φορά που του το χαρίζεις.

Του μιλάς... αλλά δε χρειάζονται λόγια. Σε ξέρει. Καλύτερα κι από σένα.


No comments:

Post a Comment