Πόσα χρόνια να 'χουν περάσει;.. Το κοριτσάκι έμπαινε για μία ακόμα φορά στο αεροπλάνο για να φύγει κάπου μακριά -και να επιστρέψει μερικές μέρες αργότερα.
Μόνο που αυτή τη φορά στο ταξίδι ήταν μόνο του. Και το ταξίδι ήταν μακρινό. Πολύ. Και το κοριτσάκι φοβόταν λίγο.
Τελικά δεν έπαθε τίποτα. Και λίγες μέρες μετά, επιστρέφοντας, είχε στην τσάντα της ένα δώρο. Θα του το χάριζε. Κι εκείνος θα της χάριζε ένα χαμόγελο. (έκανε συλλογή από τα χαμόγελά του.. πρέπει να είχε μαζέψει αρκετά μέχρι τότε... μερικά βρίσκονται ακόμα σ' έναν κιτρινισμένο φάκελο στο συρτάρι της.. αλλά τώρα μιλάμε για εκείνα τα πρώτα χαμόγελα, κι από αυτά κανένα δεν έχει σωθεί, ήταν τα πρώτα που φρόντισε να πετάξει...)
Το δώρο του τον περίμενε την επόμενη μέρα. Το κοριτσάκι δεν έπεσε έξω. Πραγματι, πρόσθεσε ένα ακόμα χαμόγελο στη συλλογή της. Κι ένα φιλί. Αυτό κι αν ηταν σπάνιο απόκτημα! Το έβαλε σε μία θήκη από γυαλί και το στόλισε.
Τέλοσπάντων, το κοριτσάκι άδικα χάρηκε. γιατί μετά από τα δύο μαζεμένα δώρα που της εκανε, εκείνος χάθηκε. Σαν να μην υπήρχε. Δηλαδή υπήρχε, ήταν εκεί μπροστά της κάθε μέρα. Αλλα σαν να είχε ξεθωριάσει.. Όχι εκείνος. Το κοριτσάκι. Ξαφνικά είχε γίνει αόρατο. Το έβλεπαν ολοι. Αλλα για εκείνον είχε ξεθωριάσει... και πέρασαν έτσι μήνες πολλοί.
Ώσπου μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο. Καλημέρα. Μα καλά, ήταν δυνατόν; Τόσον καιρό απλώς είχε ξεθωριάσει και τώρα της έλεγε καλημέρα; Όχι δεν μπορεί, ήταν η φαντασία της. Ε, λοιπόν δεν ήταν! Ήταν όντως εκείνος, που είχε επιστρέψει (όλοι τότε νόμιζαν ότι είχε μόλις φύγει... αλλά το μυστικό που δεν έμαθαν ποτέ -τώρα νομίζω ότι μπορώ να το αποκαλύψω- ήταν ότι στην πραγματικότητα τότε επέστρεψε). Και την επιστροφή εκείνη ακολούθησαν άλλες πολλές. Το κοριτσάκι συνέχιζε τη συλλογή από χαμόγελα. Κι αυτή μεγάλωνε.
Μόνο που.. μετά από πολύ καιρό (που στο μεταξύ τα χαμόγελα είχαν αποκτήσει για παρέα αναμνήσεις, μουσικές, υποσχέσεις, λίγα δάκρυα χαράς -λίγα όμως- και μερικές σελίδες που έφτασαν από μακριά) το κοριτσάκι τρόμαξε. Και μία μέρα αποφάσισε να φύγει. Πιο μακριά από κάθε άλλο ταξίδι που είχε κάνει μέχρι τότε. Εκείνος της ζήτησε να πάει μαζί της, να τη φυλάει, τόσον καιρό πια είχε μάθει να το κάνει, ήθελε να την προσέχει. Αλλά το κοριτσάκι αρνήθηκε ευγενικα. Κι έφυγε.
Ώσπου κάποια στιγμή, όπως ταξίδευε, άνοιξε ενα μικρό ξεχασμένο πορτάκι και πετάχτηκε έξω μια παλιά συλλογή από χαμόγελα. Αποφάσισε να γυρίσει πίσω, να τον βρει. Ναι, τον βρήκε, εκεί που την περίμενε πάντα. Εκεί που της είχε πει πως θα περιμένει... Και τότε, για μία μόνο στιγμή είδε στα μάτια του κάτι που δεν είχε ξαναδει ποτέ της. Όχι δεν μπορεί. Κάποιο λάθος είχε γίνει. Όχι όχι. Μα.. ήταν απλώς ένα κοριτσάκι. Δεν μπορούσε να της ζητά κάτι τέτοιο. Μα.. αυτό σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε πια να πηγαίνει ταξίδια. Και το κοριτσάκι ήταν φτιαγμένο να ταξιδεύει. Δεν μπορούσε να μείνει για πάντα σε ένα μόνο μέρος. Όποιο κι αν ήταν αυτό το μέρος. Και τότε απέκτησε ένα τελευταίο κομμάτι για τη συλλογή της. Ένα δάκρυ. (αυτό το δάκρυ πήγε και κρύφτηκε βαθιά μέσα στο μυαλό της, σ ένα δωματιάκι χωριστά από τα άλλα του δώρα. πιο μακριά, πιο βαθιά, και το κοριτσάκι ξέχασε κάποτε ότι υπάρχει.). Το τελευταίο του δώρο.
Κι από τότε, το κοριτσάκι ταξιδεύει. Ακόμα. Α, και δεν είναι πια κοριτσάκι (ή μάλλον οι άλλοι νομίζουν ότι δεν είναι... και εκείνο δεν τους λέει τίποτα, τους αφήνει να πιστεύουν ό,τι θέλουν. είναι πολύ βολική η μεταμφίεση.).
Ό,τι έχει απομείνει από τη συλλογή, το έχει ακόμη σ' ένα συρτάρι, να ανασύρει πού και πού κάνα χαμόγελο, όταν έξω σκοτεινιάζει.
Και τώρα πια ξέρει.. αυτό που τότε δεν μπορούσε να βάλει σε λέξεις...
Το πλοίο μπορεί να είναι ασφαλές στο λιμάνι, αλλά δε φτιάχτηκε για να μένει εκεί...
No comments:
Post a Comment